We hadden een heel stuk nieuw geasfalteerde weg gehad, maar daar kwam op een gegeven moment een eind aan. Het werd weer een stoffig zandpad en het werd ook warmer, zo in de middag. Na nog een paar uur kwamen we in een dorp, Santa Maria. Daar zei de chauffeur dat hij ons niet verder bracht. Mooi is dat, daar stonden we in een klein gehucht, in de middle off nowhere.

Maar gelukkig, er stonden nog wel een paar taxi’s.  Één van hen heeft ons dus naar Santa Theresa gebracht. Al met al 24 uur onderweg geweest. Daar waren thermaal baden, dus we hebben onszelf maar verwend met een lekker warm bad. Maar dit dorp had ook weer wat voor ons in petto: muggen. Van die hele kleine krengetjes die gemeen prikken en die lustten, vooral mij, wel rauw. Ik zat eronder, meer dan honderd!! Het was geen gezicht, want als je ze een mep gaf had je ook gelijk een bloedspoor op de armen of benen. Ook de informatie die we hier kregen klopte niet. De volgende ochtend stonden we om 3 uur op om de trein van 4 uur te kunnen halen. Er was echter niemand, ook de beloofde taxi niet. Maar ergens had iemand ons horen praten, denk ik. Want uit één van de huisjes kwam een vrouw. Die vroeg of we een taxi nodig hadden. JA ZEKER. Dus zij trommelde haar man uit bed. Na een hele tijd kwam hij buiten en vroeg natuurlijk veel te veel geld, maar we stapten toch maar in. Hij bracht ons naar de trein, een half uur rijden. Daar kwamen we er achter dat de trein van 4 uur niet rijd op die dag. Om 8 uur ging de eerste. Ja, dat kon er ook nog wel bij. Dus maar weer wachten en wachten en wachten. En twijfelen of die trein ook nog echt zou komen. Ja hoor om half 9 was die er. Het is wel grappig met de treinen hier. Die rijden zigzaggend door de bergen. Haarspeldbochten kunnen ze ook niet maken natuurlijk. Maar het ding bracht ons keurig naar Aqua Caliente. En vandaar gingen we met de bus naar Machu Picchu. Het was toen al wel een uur of 2, dus de eersten waren we niet, maar toch. We waren er eindelijk!! Het was een grote en heel indrukwekkende stad. Één bepaalde tempel mogen per dag maar 500 mensen naar toe, dus helaas konden we daar niet meer naar toe, te laat. Anne Jean had hem een eerdere keer wel bekeken. En daar was ook nog een bergtop van 3 uur heen en 3 uur terug. Nou was is daar niet zo rouwig om ;), dat was me wel een klim geworden. Het was er ook nog warm. En de rest was nog groot genoeg om een paar uur rond te lopen en te klimmen natuurlijk. Ik ervaar op dit soort plaatsen vaak een vreemde atmosfeer en dat was hier ook weer het geval. Er is daar veel gebeurt, goede en minder goede dingen en dat was te voelen. Anne Jean vroeg me of ik daar eerder geweest was. Ik weet het niet, zou best kunnen.

Tegen de avond waren we weer in Aqua Caliente. Waar we de trein namen naar Cusco. De treinreis duurde 6 uur. We zaten tegenover een echtpaar, van mijn leeftijd ongeveer, uit de VS. Anne Jean raakte met ze in gesprek. Ze raakten de hele reis niet uitgepraat. Het bleek dat de man één van Anne Jean zijn docenten hier in Nederland kende. De wereld is maar klein, ja dat is zeker.

‘s Avonds om een uur of half 11 kwam de trein, piepend en krakend en  zigzaggend de berg af, in Cusco aan. Op het moment dat we aankwamen viel het licht uit in een groot deel van de stad en natuurlijk in dat deel waar wij nog een hostal moesten zoeken. De eerste had geen plek. Anne Jean zei, en dat heeft hij deze vakantie meerdere keren gezegd, het komt wel goed. En dat kwam het ook altijd. Ook nu. We liepen daar in het pikdonker met de backpacks op de rug. Toen kwamen we een ouder vrouw tegen die vroeg of we een kamer zochten. Zij loodste ons mee, in het donker, door de straten. We hadden geen idee waar naar toe, al liet ze ons, in het donker, wel een folder zien.  Maar het was wel een leuke hostal, die inderdaad wel plek had. We waren moe van de lange dag en zijn meteen het bed in gedoken.