Peru

 

Een eventuele volgende keer zal ik toch beter een Mind Map bijhouden, want ik moest alweer erg diep in mijn geheugen graven. Alleen van Bolivia had in een Mind map gemaakt.

Ik ben deze keer op een bijzondere manier de grens over gegaan, n.l. lopend. We waren met de bus naar Tacna in noord Chile gegaan. Vandaar met een taxi naar de grens. De chauffeur zat nogal op te scheppen over zijn auto, een hele oude en grote Amerikaan. Ik dacht, als we de grens maar halen, maar dat ging goed. Bij de grens was het weer erg officieel. Paspoort laten zien, weer een stempel  en weer een formulier invullen.

Toen door een poortje en ook de bagage moest over de band. En daar vonden ze onze appels. Nu had AJ wel gezegd en ik had het ook gelezen, dat fruit de grens niet over mag.  De douane beambte griste de 2 appels en de 2 kiwi’s uit de tas. Maar voor de banaan was hij net te laat :). Anne Jean pakte hem, riste de schil eraf en gelijk de helft eraf gehapt. De man keek bijna beteuterd, maar ja zijn bloedjes van kinderen hadden die avond toch fruit ;).

In Arequipa werden we op advies door de taxichauffeur naar een hostel gebracht. Achteraf op een druk kruispunt en met een disco vlakbij. Maar je bent moe en slaapt wonderwel goed.

Dit is een normaal formaat taxi. Ze rijden hier met honderden door de stad.

Bijna elke stad of dorp heeft een park. Het wordt voortdurend nat gehouden. Buiten de steden is er geen groen te zien. Deze Plaza de Armas in Arequipa is een van de mooiste in Peru, zegt men.

Hier zijn we ook naar een museum geweest om Juanita te zien. Zij is een mummie van ongeveer 500 jaar oud. Het is een jong meisje van een jaar of 13. Op zeer jonge leeftijd werden kinderen al uitgezocht om als ritueel offer te dienen. Ze kregen een speciale behandeling. Als de tijd voor het offer rijp was dan gingen ze met de Inca’s naar de top van de hoogste berg ongeveer 6300m. Tijdens de tocht werden ze al zwaar gedrogeerd. Op de berg werd met een zwaar voorwerp de schedel ingeslagen. Ze heeft al die jaren in het ijs gelegen bij –20 graden C en is dus heel goed bewaard gebleven. Ze wordt ook aan alle kanten wetenschappelijk onderzocht en is dus niet het hele jaar te zien. Ik vond het heel indrukwekkend om dat kleine meisje in die klomp ijs te zien zitten en te weten hoe ze aan haar eind is gekomen. Gelukkig zullen de drugs wel een beetje als narcose gewerkt hebben.

Onze volgende bestemming was Nasca. We namen weer de bus en een luxe stoel, zodat we ’s nacht een beetje konden slapen. De volgende ochtend wilden we een rondvlucht maken boven de Nascalines. We waren op tijd, maar moesten vanwege de nevel een paar uur wachten. In de tussentijd hebben we maar ergens ontbeten, niet teveel en ook niet te laat. Dat wordt vanwege de vlucht ontraden. Inclusief de piloot kunnen er 6 mensen in zitten. Dat advies was niets teveel gezegd. De vlucht duurde 30 minuten. We hebben zo’n 10 tekeningen gezien en elke keer maakte het vliegtuigje een soort 8, zodat de mensen die links zaten een foto konden maken maar ook degenen die recht zaten. Ik was blij dat we weer op de grond stonden.

 

De Nascalines zijn één van de grootste mysteries op deze aarde. Het zijn lange strepen, soms van meer dan 100m en tekeningen van zo’n 30 m groot in de rotsen. En ze zijn zo’n 2000 jaar oud. Het vreemde is dat je alleen vanuit de lucht kunt je zien dat het tekeningen zijn.

In de vijftiger jaren hebben de Amerikanen er nog gewoon een weg door aangelegd, zonder iets bijzonders te zien.

Het is niet erg duidelijk, maar het zijn meestal dierenfiguren die wij gezien hebben, zoals een walvis, spin, vogel, aap en een schorpioen. Er zijn er tientallen.

Vele lange rechte lijnen, maar waarvoor en waarom ze gemaakt zijn is nog steeds, na meer dan 40 jaar onderzoek, een raadsel. Speculaties genoeg, zoals religieuze doeleinden, waterirrigatie of een landingsplaats voor Aliëns.

Heel bijzonder en intrigerend om te zien.

Dezelfde dag zijn we met de bus naar Lima gereden.

De luxe bus van de beste busmaatschappij daar, volgens Anne Jean. Inchecken ging net zo als in een vliegtuig en de veiligheidsgordels moest je om houden.

Ook een manier om je te laten vervoeren.

Beetje vaag, door het raam vanuit een rijdende bus, maar sloppenwijken genoeg in de voorsteden van Lima.

Anne Jean heeft inmiddels (sport)vrienden gemaakt in Peru. En één van die vrienden, Manuel, zijn ouders wonen in Lima. Bij deze aardige mensen hebben we gelogeerd. Anne Jean een paar weken en ik één nacht. Mi casa is su casa, zei de man. Wanneer we maar in Lima komen, we mogen daar logeren. Fantastisch dat vreemde mensen je zoiets aanbieden. Hij was overigens wel een charmeur, deze Peruaan, want hij
zei tegen mij, toen ik een nacht lekker geslapen, gedoucht en me netjes opgemaakt had, dat ik meer op een zus van AJ leek, dan  op een moeder 🙂 🙂 :).

De laatste dag hebben we nog wat door de stad gewandeld en wat souvenirs gekocht. En overal afgedongen natuurlijk. Anne Jean kan dat heel goed.

Lima ligt aan de oceaan. Het is een grote wereldstad met meer dan 13.000.000 miljoen inwoners.

Een tuin vol met onze kamerplanten.

 

En toen was het tijd om de taxi te nemen naar de luchthaven, een uur rijden ongeveer. Afscheid nemen van Anne Jean en weer naar huis vliegen, waar Auke op me staat te wachten als ik op Schiphol aankom.

 

Wederom een prachtige, enerverende reis. En nog steeds heb ik niet alles gezien wat ik graag wil zien. Dus Peru: Hasta la Vista!!!