Bolivia

Wie had vorig jaar kunnen denken dat ik binnen een jaar weer alleen op reis zou gaan naar het andere eind van de wereld. Ik zeker niet, want ik dacht toen meer in de term van Ones in a lifetime.

Maar zie daar vloog ik alweer, compleet met back pack, naar Lima in Peru. Een nieuw avontuur tegemoet. In Lima wachtte een baardige zoon mij op. We moesten daar 5 uur wachten voor onze vlucht naar La Paz in Bolivia. Daar kwamen nog eens 3 uur vertraging bij. Dus jullie begrijpen dat ik wel een beetje kapot was toen we eindelijk in La Paz onze (gelukkig vooraf besproken) hostel hadden bereikt. Een hostel is een uiterst eenvoudig hotel, waar veel backpackkers huizen. Het zijn vaak hele oude gebouwen, met veel vergane glorie. Zo ook deze. Hier zijn we 2 nachten geweest. Dus ik kon even bijkomen. Want het is wel weer een cultuurschok en ik heb even tijd nodig om te acclimatiseren. Alle informatie die ik van Anne Jean kreeg landde niet echt de eerste dagen. We hebben vanuit La Paz een dagtocht gemaakt naar een oude tempel in Tiwanaku.

Na 2 dagen zijn we ‘s avonds om 9 uur, op een bus gestapt die ons in 12 uur naar Salar de Uyuni bracht.

De weg was lang en lang niet overal weg, d.w.z. geasfalteerd. Dus na 12 uur schudden en rammelen kwamen we niet erg uitgerust aan. Toch een wonder dat je af en toe wel slaapt. Daar stond een 4×4 Toyota op ons te wachten. Met nog 3 Engelse meisje en een Noorse jongen begonnen we aan onze 3 daagse tour. We hadden een goede chauffeur, gelukkig. Hij sprak alleen maar Spaans, maar dat was redelijk te volgen voor mij. Anne Jean vertaalde het wel voor de anderen.

Zouthotel, van blokken zout ja.Leuke souvenirs, (1.50m)  van zout Isla del Pescada ligt midden op de zoutvlakte met enorme cactussen van wel 12m hoog.

Het landschap is niet te beschrijven, maar een paar superlatieven zijn wel van toepassing, zoals schitterend, verbijsterend, bizar en indrukwekkend. Het was zout zover het oog reikte, en 8 meter dik. Het leek meer op een gletsjer, maar het smaakte echt zout. Ooit, in de prehistorie, was dit een reusachtig meer van wel 12.000m2. En het ligt op een hoogte van meer dan 3500 meter. Het is de grootste zoutvlakte ter wereld.

  Bizarre rotsen. Prachtige meren, hier met roze flamingo’s.

Schitterende pastelkleurige bergen.

Bijkomen en weer warm worden in de hotspring.

Na een reis van 3 dagen en na een dag of 4 niet uit de kleren geweest te zijn was dit warme bad een verademing. Helaas was er nog steeds geen douche om ook ons haar eindelijk weer eens te kunnen wassen. Het was te koud, –20 graden en te hoog, meer dan 5000m. We sliepen in zeer eenvoudige hostels, zonder isolatie of verwarming. Bij –20 heeft een douche dan ook geen zin. Als het water al niet bevroren is, je moet wel moed hebben om er onder te stappen.

We gingen niet naar La Paz terug. Eén keer 12 uur in de bus over een hobbelige weg was genoeg. We namen de bus naar San Pedro in Chile. Een reis van ongeveer 3 uur over een prachtige nieuwe asfaltweg.