“
Natuurlijk weet ik hoe ze heet”.
Hij kijkt de spreker, zijn zoon, quasi boos aan. En om te bewijzen dat hij het weet, kijkt hij me aan en noemt mijn naam. We zijn nooit grote vrienden geweest en ik heb hem lang niet gezien, maar ik zie dat hij blij is dat ik er ben. En ik ben dat ook. Ik moet op de stoel naast hem gaan zitten. Als we de ziekenhuiskamer binnen komen zit hij aan tafel en haalt een doosje handschoenen leeg om ze vervolgens weer terug te proppen. Hij vraagt of we zijn bril ook gezien hebben. Hij informeert naar mijn ouders en weet ook nog wel dat mijn vader politieagent was. Hij is redelijk helder. De diagnose Alzheimer is net officieel gesteld. Dit is er geworden van mijn schoonvader. En het is nog maar het begin. Hij is met veel moeite naar het ziekenhuis gepraat. Omdat hij een ontsteking had, en medicijnen weigerde, was dit noodzakelijk. Maar hij heeft zich tot het uiterste verzet. Onbewust zal hij geweten hebben dat hij nooit zou terugkeren naar zijn huis. En daar wou hij nu juist sterven. Hij heeft een intrieste blik in zijn ogen. Het was al nooit een blijmoedig man, tenminste niet zolang ik hem ken. Twee zoons verliezen hakt er wel in. Een markante persoonlijkheid, dat zeer zeker wel.
Bovenstaand stukje heb ik geschreven, begin december 2008, nadat we uit het ziekenhuis kwamen.
En ineens wordt het een In Memoriam.