Vandaag is het 35 jaar geleden dat ik moeder werd. Om een uur of 8 ’s morgens werd ik wakker met een raar gevoel in mijn buik. Ik dacht, zouden dat ze zijn?

En ja hoor, ze werden met het uur erger. Zo erg zelfs, dat ik nog een prik van de dokter heb gehad om de pijn een beetje te verlichten. Maar het kind had haast. En na een paar persweën was hij er om half 2 ’s middags. Een wolk van een baby,  7,5 pond en 52 cm. Wel kwam hij met zo’n vaart en zat hij zo verdraaid in de navelstreng dat hij de placenta wat los gescheurd had, waardoor ik een nabloeding had. Één derde van mijn bloed was ik kwijt. Maar dat is al lang weer vergeten. De dag daarvoor waren we nog wezen zeilen met een zwager en schoonzus. Dus grote kans dat dat schommelen één en ander in beweging heeft gezet.

Nu is deze baby van mij zelf vader van 3 kinderen. En is hij uitgegroeid tot een kerel van zo’n 1.93 m en 95 kilo. Wie had dat ooit gedacht.

NOG VELE JAREN ZOON!!