Al jaren was ik van plan om het Pieterpad te lopen, maar het kwam er maar niet van. Vorig jaar heb ik voor mijn verjaardag man, kinderen en kleinkinderen gevraagd mij op weg te helpen. Als tegenprestatie gingen we eerst bij de zeehondjes in Pieterburen kijken. In deze plaats begint ook de pelgrimstocht. Nu was het vorig jaar op de dag dat ik jarig was heel erg warm, dik 33 graden C. Maar toch zijn we op pad gegaan, met zijn allen. Drie kilometer hebben we gelopen, een mooi begin.

Maar de hele winter stond het weer stil. Nu moest ik alleen, maar weer kwam het er niet van. Tot vorige week. Alle kinderen en kleinkinderen waren het land uit wegens vakantie. Dus een hele zondag niets te doen. Dus vroeg ik manlief om mij naar Pieterburen + 3 kilometer te brengen.  

Nu is het zo dat ik in september naar Peru ga. Mijn jongste zoon Anne Jean opzoeken, die daar voor zijn studie en het avontuur is. En dan moet er een backpack mee. Dus nu had ik de backpack gevuld met van alles, want het leek mij wel een mooie training. De backpack was zwaar, maar op de rug viel het wel mee. Ik ben helemaal naar Winsum gelopen. Ik dacht dat is een eind, wel 20 km. Maar Auke zei al dat het dat lang niet was. Thuis heb ik het nagekeken en het was “slechts” 8 km :(.

Al ben ik al jaren beppe, ik probeer wel met mijn tijd mee te gaan. Dus heb ik sinds kort een mobieltje, de oude van Auke. Dat moest maar mee, altijd handig. De accu opgeladen en in de backpack gedaan. Toen ik het eruit haalde was de accu bijna leeg, de toetsen stonden niet geblokkeerd. Beetje dom, maar er zat nog wel wat energie in.  Al wandelend op een mooi rustig fietspad in noord Groningen hoor ik iets ratelen. Ik kijk om me heen om te zien waar dat vandaan komt. Maar ik zie niemand, ook niet in het weiland ernaast. Boeren kunnen toch ook mobieltjes hebben?! Opeens drong het weer tot me door dat ik nu ook zo’n ding heb. Het was al te laat, het ratelde niet meer. Ik probeer terug te bellen, het was vast Auke, maar toets een verkeerd nummer. Dat heb je als je het zonder leesbril probeert. En toen was de accu leeg, dus. Dan maar weer stevig de pas erin. In Winsum is een treinstation en daar zal wel een telefooncel zijn. Toen ik in het dorp aankwam heb ik een jong stelletje gevraagd naar een telefooncel en uitgelegd dat mijn mobieltje leeg was. Ik mocht het zijn wel even gebruiken. Dus Auke een berichtje ingesproken. En daarna ben ik er maar bij gaan zitten, duidelijk zichtbaar bij de rotonde. Na 10 minuten zag ik de bekende auto. Ik dacht dat is snel. Hij had geen berichtje gezien, maar wel vermoed dat ik daar zo’n beetje zou zijn. Telepathie? Ach we kennen elkaar al zo lang.