Ieder jaar zie ik weer de hysterie rondom  het fenomeen sinterklaas. De kinderen worden hysterisch. De ouders en juffen klagen over drukke kinderen. MAAR…. die zelfde juffen zijn de schuldigen, ja zoveel meesters zijn er nog steeds niet in de eerste groepen toch?, en de ouders.  Met verhalen en liedjes en geheimzinnig doen en ze moeten vooral lief zijn. Dat is toch voor veel kinderen moeilijk. Ze gaan wel eens in de fout  (ja en welke volwassene niet) en dan slaat de twijfel en de angst toe. Krijg ik wel wat. ben ik wel lief geweest. Psychologisch gezien is dit toch zzzzeeeeeer fout!!! We weten het onderhand allemaal maar doen er toch steeds weer dapper aan mee. En dan die grote afknapper, die sommige kinderen na sinterklaas krijgen omdat ze er te oud voor worden. Vind je het gek dat ze nadien geen volwassene meer onvoorwaardelijk en onbevangen geloven en vertrouwen?

Mijn moeder(nu 80) is vroeger erg bang gemaakt voor sinterklaas en zwarte Piet door haar oudere zusjes. Zij wou dus niet dat haar kinderen bang voor sinterklaas zouden zijn. Nou daar was bij mij, de oudste, al niet zoveel kans op. Ik mocht met 3 jaar al naar de kleuterschool. En dus op 5 december bij sinterklaas op schoot. Toen ik terugkwam bij mijn moeder, zei ik de gedenkwaardige woorden: “syn baard sit der an plakt”. Zij vertelde ons dat sinterklaas een gewone vader was, net als die van ons, maar als hij sinterklaaskleren aan had, was hij sinterklaas. Net zoals mijn vader, als die zijn uniform aan had, was hij politieagent. Thuis was hij gewoon onze vader. En dat heb ik mijn kinderen ook altijd verteld. En de fabel dat er dan niks meer aan is, geld alleen voor die ouders, die daarin geloven.

Ik zeg tegen mijn kleinkinderen dat sinterklaas niet bij pake en beppe komt, maar dat die zelf kadootjes kopen.  Hebben ze daar vragen over, dan verwijs ik ze naar hun ouders. Wees dus wijs kinderen!!